Be the senior you wished you had as a junior

Oké, ik geef het toe: ik heb een guilty pleasure. Below Deck. Misschien omdat ik min of meer op het water ben opgegroeid, misschien omdat ik veelal in de hospitality actief ben, maar vooral omdat ik het na een dag hard werken heerlijk vind om op de bank te ploffen en gedachteloos naar de televisie te staren. Geen diepgaande documentaires, maar gewoon stompzinnig drama. Heerlijk. Toch zit er ook wel eens iets in wat me aan het denken zet, zo ook de titel van deze blog, een quote uit de serie.

In de jaren dat ik in loondienst heb gezeten heb ik met verschillende managers mogen werken. De één heel goed, de ander wat minder, sommigen ronduit slecht. Er waren erbij die praktisch voelden als familie, en er waren erbij die er geen enkele moeite mee hadden om je onder de bus te gooien om hun eigen hachje te redden. Aan de ene kant de people manager, aan de andere kant de business manager. De ene bezig met het optimaal laten functioneren van zijn team, de ander bezig met hiërarchie, regeltjes en procedures. En konten kussen. Je merkt, ik heb niet bepaald een hoge pet op van de laatste soort. Sterker nog: het is één van de redenen dat ik uiteindelijk besloot om ZZP’er te worden. De garantie dat je in ieder geval geen slechte manager hebt maakt het werk toch een stuk leuker en makkelijker.

Inmiddels werk ik alweer 4,5 jaar voor mezelf, en zoals het begrip ZZP al aangeeft heb ik geen personeel. In die zin ben ik dus ook geen manager, en toch ook een beetje wel. Want mijn klanten hebben wel personeel, en dat zijn stuk voor stuk leuke, jonge, ambitieuze, lieve, talentvolle mensen. En ik geloof erin dat als je het beste uit hen kunt halen, als je ze stimuleert, inspireert en motiveert, dat je ook het beste resultaat behaalt. Dus al ben ik officieel niet hun manager, ze kunnen altijd bij me terecht. Voor werkgerelateerde zaken, maar ook voor advies op persoonlijk vlak. Ze mogen alles tegen me zeggen, en alles gaat eerlijk en in vertrouwen. We drinken wat, we eten wat, we kletsen, we lachen, we huilen, we zijn vrienden… geen hiërarchie, geen waardeoordeel, maar menselijkheid, respect en liefde.

Deze blog is niet om mezelf een pluim in de derrière te steken. Maar ik ben wel een gelukkig mens. In de afgelopen weken heb ik meerdere belachelijk lieve berichten mogen ontvangen over hoe dankbaar sommigen waren dat ik er altijd voor ze ben. Dat ik aan de zijlijn het hardste juich en het hardste applaudisseer, dat ze weten dat ik oprecht ontzettend trots op ze ben en dat ik voor ze zal vechten waar nodig. En dat is waar. Het gaat niet om mij. Als zij gelukkig zijn, het beste in zichzelf naar boven halen en het team draait… dán ben ik een hele happy camper. Het is heerlijk om te zien hoe ze groeien en bloeien, het geeft mij een waanzinnig gevoel. Ik kan het iedereen aanraden.

Hun dankbaarheid maakt mij op mijn beurt dankbaar. Ik ben niet de manager geworden die ik zo hekelde, ik ben de manager geworden die ik graag zelf had. En had ik die maar vaker gehad. Ik ben er ongelooflijk trots op dat ‘mijn team’ op mij kan bouwen en vertrouwen. Dat is dus ook de boodschap van deze blog. Wees zo’n manager, er zijn alleen maar winnaars. Be the senior you wished you had as a junior.